Anoreksja, Jadłowstręt psychiczny

Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny często nazywa się ?chorobą odchudzających się?, ale wbrew temu potocznemu określeniu, przyczyna choroby jest o wiele bardziej złożona Niż proste pragnienie utraty wagi. Prowadzi także, w odróżnieniu od racjonalnej diety odchudzającej, do bardzo silnego uzależnienia psychicznego. Anoreksja jest poważnym problemem polegającym na braku łaknienia, dotykającym niemal wyłącznie młodych ludzi między 11 a 30 rokiem życia. Cierpią na nią częściej dziewczęta niż chłopcy. Obajwów chorzy nie traktują jako dolegliwości, jednak mogą one uczulić rodziców, że działania prowadzące do osiągnięcia szczupłej sywetki mają już naturę chorobliwą. Do takich objawów można zaliczyć: przymusowe i maniakalne poświęcanie uwagi jedzeniu (np. obliczanie ilości kalorii, porównywanie zawartości tłuszczów i cukrów w produktach, itp.), całkowite zawładnięcie psychiki sprawami jedzenia, nadmierna aktywność sportowa, okresy tzw. "przełomu", czyli nadmiernego pochłaniania pożywienia przy braku jakiejkolwiek kontroli i panowania nad sobą, zaburzenia poczucia własnej wartości i postrzegania własnej osoby (chorzy często nie dostrzegają jak bardzo są wychudzeni, nadal uważają się za otyłych).

Lasnowany współcześnie, wyidealizowany model, wzorzec szczupłej sywetki. Kobiety cierpiące na jadłowstręt psychiczny podświadomie próbują odseparować się od własnych matek, od kobiecości, walczą o "niestenie się" kobietą. U przedstawiecieli obu płci panowanie nad głodem jest postrzegane jako wywalczenie sobie dodatkowej sfery niezależności. U chłopców na pierwszym planie znajduje się dążenie do niezależności i wyobcowania.

Ocenia się, że dwie spośród stu młodych kobiet dotkniętych jest jadłowstrętem psychicznym. Coraz częściej obserwuje się tę chorobę u kobiet starszych (około trzydziestki). Zaburzenia te rozwijają się na podłożu psychogennym, wiele czynników odgrywa rolę w ujawnianiu się choroby (konflikt w rodzinie czy w szkole, zawód miłosny itp.). Pacjentki wykazują zwykle pewne charakterystyczne cechy osobowe, mają zwykle trudności w nawiązywaniu kontaktu z otoczeniem. Szczególnie niekorzystnie układają się ich kontakty w obrębie rodziny, zwłaszcza z matkami i starszymi siostrami. Zachorowania u chłopców i mężczyzn są zjawiskiem sporadycznym.

Zaburzenia procesów przemiany materii i regulacji hormonalnej: zahamowanie owulacji i brak miesiączki, skrajne wychudnięcie i wyniszczenie, osłabienie organizmu, zaburzenia czynności serca i nerek, tworzenie obrzęków, całkowite rozkojarzenie procesów przemiany materii i gospodaki wodno-elektrolitowej, rozwój stanów psychotycznych, wysoka śmiertelność (aż 10%), konieczność sztucznego odżywiania, lata przebywania w placówce szpitalnej (około 20% pacjentów). Zerwanie kontaktów społecznych, całkowita izolacja, zapadanie na depresję.

Stwarzanie okazji do wyżycia się, swobody i niezależności zapewnia dzieciom skuteczną ochronę przed możliwością wystąpienia zaburzeń. Jedzenie nie powinno stanowić potyczek rodzinnych.

Jak najszybciej. Wizyty u lekarza winny mieć charakter systematyczny ze zwględu na konieczność stałej kontorli organizmu chorej osoby.

Ogromne znaczenie mają rozmowy z osobami o podobnych problemach. Istnieją grupy samopomocy dla osób z jadłowstrętem psychicznym, w spotkaniach takich grup często uczestniczą lekarze psycholodzy oraz diabetycy.

Podstawowe zadanie polega na zwiększeniu wagi przynajmniej do poziomu nie zagrażającego życiu, co może wymagać hospitalizacji. Potem następuje trudniejsza część kuracji. Obejmuje ona rozmowy z rodzicami w celu ustalenia natury choroby i jej przyczyn, by na ich podstawie opracować sposoby zaradzenia trudnej sytuacji. Przede wszystkim ofiara choroby musi zrozumieć, że jadłowstręt psychiczny nie jest jedynie związany z problemem wagi. Pacjenci, przy pomocy terapeuty, muszą rozpocząć na nowo poszukiwanie własnej tożsamości, a także stawić czoła wewnętrznym lękom i wątpliwościom. Muszą także uwierzyć, że ich opinia o nich samych i ich wyglądzie była błędna i stopniowo wypracować nowy wizerunek własnej osoby. W Polsce osoby cierpiące na to zaburzenie najczęściej są leczone na zamkniętych oddziałach psychiatrycznych.