Zapalenie tchawicy

Suchy, bardzo męczący kaszel, powstający, bądź nasialający się po położeniu do łożka, któremu nie towarzyszy odkrztuszanie. Chorobie z reguły towarzyszy stan podgorączkowy i duszność. Ostre zapalenie tchawicy zaczyna się nagle bólami za mostkiem, nasilającymi się przy głębokim oddychaniu oraz kaszlem, początkowo suchym i bolesnym, następnie przechodzącym w kaszel wilgotny. Schorzeniu mogą towarzyszyć inne objawy stanu zapalnego, takie jak stany podgorączkowe, osłabienie i złe samopoczucie.

Choroba ta jest często następstwem zapalenia krtani. Najczęstszymi drobnoustrojami wywołującymi są wirusy grypy, paragrypy, rhino, adeno, RS oraz rzadziej bakterie atypowe.

Największe ryzyko zachorowania na zapalenie tchawicy obejmuje osoby palące tytoń.

Zapalenie tchawicy jest wstępem do zapalenia oskrzeli.

Gdy objawy nie ustępują samoistnie.

Podczas choroby należy unikać dymu i zapylenia. Trzeba koniecznie przerwać palenie papierosów. Chory powinien zażywać witaminę C oraz witaminę A lub beta karoten. Dobrze zrobi picie soku marchwiowego, ponieważ zawarty w nich beta karoten przyspiesza regeneracje błon śluzowych a płyn dodatkowo nawilża śluzówkę. Pomocna jest też lekkostrawna dieta bogata w pomarańcze i ciemnozielone warzywa i owoce.

Leczenie polega na zapewnieniu choremu właściwego powietrza do oddychania, a wiec ciepłego, czystego i wilgotnego. Stosuje się inhalację z węglanu sodowego, olejków eterycznych lub ziół o działaniu ściągającym. Podaje się leki przeciwzapalne, w wyjątkowych przypadkach sulfonamidy. Ponieważ czynnikiem sprawczym najczęściej są wirusy, podawanie antybiotyków jest bardzo dyskusyjne. W czasie choroby do południa można zażywać leki wykrztuśne, od 17 natomiast leki hamujące odruch kaszlu. Istotne jest przyjmowanie dużo płynów, aby oskrzela były stale nawilżone. Nawilżone oskrzela produkują wydzielinę pomocną w pobudzaniu tchawicy do kaszlu.