Pierwszą grupą wyznaczonych przez nas przyczyn są te wynikające z uwarunkowań genetycznych. Naukowcy odkryli, że to właśnie determinanty genetyczne są powodem 95% przypadków łysienia u mężczyzn. Kobiet problem ten dotyczy w dużo mniejszym stopniu – ustalono bowiem, że u płci pięknej łysienie ma podłoże głównie hormonalne. Różnice te wypływają najprawdopodobniej z faktu, iż u mężczyzn wystarcza tylko jeden nieprawidłowy wariant pewnego chromosomu, aby spowodować łysienie – zaś u kobiet niezbędne są dwa, wskutek czego trudniej dochodzi u nich do opisywanego typu łysienia.
Druga grupa przyczyn jest o wiele szersza, nieprawidłowy poziom hormonów może bowiem znacznie zaburzyć pracę organizmu. Łysienie na tle hormonalnym – jak już zostało powiedziane – najczęściej dotyka kobiet, niezależnie od wieku czy też ich sytuacji fizycznej i psychicznej. Z omawianym typem łysienia mamy zazwyczaj do czynienia u kobiet w okresie poporodowym lub w czasie menopauzy – w tych okresach znacząco zmienia się poziom hormonów w organizmie kobiety, przez co zaburzony zostaje również proces wzrostu i starzenia się włosów. W przypadku kobiet w ciąży, w okresie II i III trymestru, dochodzi do zahamowania procesów telogenowych, czyli przejścia włosa w stan spoczynku. Proces ten powraca ze zdwojoną siłą około 12 tygodnia po porodzie i trwa około 2 miesięcy – przez ten czas włosy wypadają w większych ilościach, jednak równomiernie, przez co łysienie nie jest tak widoczne. Ów proces gwałtownego obumierania włosów jest całkowicie odwracalny i samoistnie normuje się około 20 tygodnia po porodzie. Z kolei w okresie menopauzalnym, czyli po zatrzymaniu miesiączkowania, procesy telogenowe przyspieszają, doprowadzając do nadmiernego wypadania włosów, szczególnie na czubku głowy. Dodatkowo, może wtedy dochodzić do hirsutyzmu, czyli nadmiernego owłosienia ciała w miejscach typowych dla mężczyzn – lekka postać to wąsik, bardziej zaawansowana – zarost na twarzy czy nawet plecach.