Ból głowy uniemożliwiający sen, obrzęk w okolicy tętnicy skroniowej, stany podgorączkowe, osłabienie, utrata apetytu, spadek masy ciała, bóle mięśni, bolesność i tkliwość tętnicy skroniowej, opadanie i drętwienie żuchwy, ograniczenie otwieralności żuchwy, drętwienie i owrzodzenie języka, zaburzenia połykani, zaburzenia ostrości widzenia, bóle gałki ocznej, przemijające zaniewidzenie jednooczne, ślepota jednooczna, chromanienie (drętwienie) kończyn górnych.
Tętnica jest wyraźnie widoczna przez skórę, która może być zaczerwieniona. Ogólne osłabienie i złe samopoczucie również mogą towarzyszyć chorobie.
Przyczyna choroby jest nieznana, nie można jednoznacznie zaliczyć olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic w poczet chorób autoimmunologicznych (chorób układu odpornościowego).
Jest to najczęstsze pierwotne układowe zapalenie naczyń. Chorują głównie osoby powyżej 50 r.ż. Największa zachorowalność dotyczy osób ok. 70 roku życia, 2-krotnie częściej kobiet. Poza tym u kobiet obserwuje się bardziej nasilone objawy kliniczne oraz laboratoryjne. Zachorowalność stale wzrasta od wielu lat. Ponadto obserwuje się okresy zwiększonej liczby nowych zachorowań.
Najczęstszym powikłaniem jest utrata wzroku, nierzadko obustronna, może wystąpić tętniak aorty brzusznej lub piersiowej (niedomykalność zastawki aortalnej, tętniak bezobjawowy). Rzadko występuje martwica owłosionej skóry głowy i zawał języka. Najgroźniejszym powikłaniem jest tętniak rozwarstwiający aorty.
Ze względu na nieznane przyczyny choroby, nie ma są jeszcze określone sposoby na jej zapobieganie.
Jeżeli tylko wystąpią objawy, lub gdy ból głowy staje się nie do zniesienia.
Samemu nie można sobie pomóc.
Leczenie polega na podawaniu sterydów. Terapia powinna łagodzić objawy i spowodować remisję.