Z kolei do europejskiego badania ERSCP (European Randomized Study of Screening for Prostate Cancer) włączono 182 000 pacjentów w wieku 50-74 lata (przy czym zgodnie z pierwotnym założeniem badania znaczna większość była w wieku 55-69 lat) i przydzielono ich do grupy skryningu poprzez oznaczanie poziomu PSA średnio 1 raz na 4 lata (82 816 pacjentów) lub do grupy kontrolnej bez takiego postępowania (99 184 badanych).  U 82,2% mężczyzn z grupy poddanej skryningowi wykonano co najmniej jeden raz badanie poziomu PSA. Wykryto 5990 raków prostaty w grupie skryningowanej i 4307 w grupie kontrolnej (w odsetkach odpowiednio 8,2% i 4,8%). Po średnim czasie obserwacji, równym 9 lat, zaobserwowano 20-procentową redukcję ryzyka zgonu w grupie poddanej skryningowi (p = 0,04), ale jedynie w grupie wiekowej 55-69 lat. Aby zapobiec jednemu zgonowi z powodu raka prostaty, należałoby poddać skryningowi opisanemu powyżej 1410 mężczyzn, a dodatkowych 48 musiałoby być leczonych. Okazuje się, że liczba ta jest podobna do obserwowanej w przypadku zastosowania mammografii w raku piersi czy badania kału na krew utajoną w raku jelita grubego.

Jednakże w tym badaniu nadmierne diagnozowanie (ang. overdiagnosis) raka prostaty ustalono na poziomie 50% w grupie poddanej skryningowi, co w połączeniu z nadmiernym, niepotrzebnym leczeniem pacjentów (ang. overtreatment), którzy nigdy nie mieliby objawów choroby, jest głównym zastrzeżeniem do skrynignu w kierunku raka prostaty. Oba te zjawiska są obserwowane w skryningu raka prostaty znacznie częściej aniżeli w przypadku skryningu w kierunku raka piersi, jelita grubego czy szyjki macicy.

Wyniki tych dwóch przedstawionych powyżej badań są różne i żadne z nich nie daje jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy skryning w kierunku raka prostaty jest uzasadniony. Być może odpowiedzi na to pytanie nie poznamy nigdy, gdyż jak twierdzi Dubben na łamach "Lancet Oncology," z punktu widzenia statystycznego nie można udowodnić skuteczności tego skryningu w randomizowanych badaniach klinicznych. Badania przesiewowe są przeprowadzane w populacjach pacjentów w wieku 50-75 lat, a dla mężczyzn powyżej 50 lat ryzyko życiowe zgonu z powodu raka prostaty wynosi ok. 3%. Według Dubbena badania oceniające skuteczność skryningu, poszukujące 25% względnej redukcji ryzyka zgonu z powodu raka prostaty, muszą obejmować kilkaset tysięcy badanych, którzy są następnie poddawani obserwacji przez wiele lat. Ponadto Dubben twierdzi, iż skryning nie przynosi korzyści w przypadku choroby, która nawet gdy jest obecna, nie powoduje znacznych objawów u chorego. Tacy pacjenci są narażeni na wspomniane wcześniej zjawiska overdiagnosis i overtreatment, nie odnoszą znacznych korzyści z zastosowanego leczenia, a ponadto są narażeni na skutki uboczne badań przesiewowych. Nawet gdyby w jednym badaniu wykazano bezsprzecznie, iż skryning w kierunku raka prostaty zmniejsza śmiertelność w populacji, to każda metoda naukowa wymaga powtarzalności, a należy przypuszczać, że takie pozytywne badanie skryningowe nie będzie powtórzone z powodu jego wielkości, kosztów i czasu obserwacji. Tym samym Dubben stwierdza, iż w badaniu klinicznym nie da się odpowiedzieć na pytanie, czy wczesne wykrycie raka prostaty przy pomocy skryningu przynosi niezaprzeczalne korzyści.