Hipertyreoza, Nadczynność tarczycy

Spadek wagi, nadwrażliwość na ciepło, nadmierna potliwość, drażliwość, nerwowość, kołatanie serca, drżenie rąk, duszność, osłabienie mięśni rąk i nóg, biegunki, nieregularne miesiączki, dolegliwości skórne, łzawienie, wole (powiększenie tarczycy).

Najczęstszymi przyczynami nadczynności jest pobudzenie tarczycy przez grupę własnych przeciwciał (autoprzeciwciał) wytwarzanych patologicznie (choroba Graves-Basedowa) lub obecność gruczolaka, który wydziela hormony tarczycy niezależnie od wydzielanego przez przysadkę mózgową hormonu tyreotropowego (TSH). Rzadziej nadczynność tarczycy bywa skutkiem przedawkowania hormonów tarczycy przez lekarza w leczeniu wola prostego lub miąższowego. Nadczynność występuje również we wstępnej fazie zapaleń tarczycy: wirusowego lub autoimmunologicznego.

Choroby gruczołu tarczowego są najczęściej spotykanymi chorobami układu wydzielania wewnętrznego. Znacznie (czyli ok. 7 - 10 razy) częściej występują u kobiet niż u mężczyzn.

Niedoczynność tarczycy oraz, w następstwie operacji, osłabienie głosu lub rozwinięcie się zaburzeń gospodarki wapniowej w ustroju. Powikłania te wymagają dalszego leczenia. Kobiety z nadczynnością tarczycy powinny unikać ciąży, ponieważ zarówno sama choroba, jak i jej leczenie mogą wpływać ujemnie na rozwój płodu. Dodatkowo bardzo groźnym dla zdrowia powikłaniem nadczynności tarczycy jest przełom tarczycowy, który stanowi stan zagrożenia życia.

W chwili obecnej nie są znane skuteczne metody zapobiegania chorobie.

Kiedy tylko chory podejrzewa nadczynności tarczycy na podstawie wcześniej opisanych objawów.

Zaleca się stosowanie diety bogatobiałkowej. W ostrym okresie choroby wskazane jest maksymalne ograniczenie aktywności fizycznej. Palenie papierosów jest niewskazane.

Leczenie nadczynności tarczycy polega przede wszystkim na hamowaniu wydzielania HT za pomocą leków, np. metizolu lub methyltiouracylu. Prowadzi to do ustąpienia choroby Gravesa-Basedowa w około 50% przypadków. W pozostałych przypadkach nadczynności tarczycy stosuje się leczenie radykalne, polegające na napromienianiu tarczycy radiojodem lub na wycięciu znacznej części tarczycy. Poprzedza się je często wstępnym podawaniem leków, np. metizolu. Leczenie radykalne jest prawie zawsze skuteczne; może jednak powodować powikłania. Wybór metody leczenia zależy od wielu czynników, ale w głównej mierze od preferencji osoby chorej i decyzji lekarza, aby wybrana metoda terapii zapewniła odpowiednią jakość życia i zadowolenie pacjenta.