Stwardnienie rozsiane

Dolegliwości bywają różne i początkowo występują przelotnie: słabość rąk, drętwienie, drżenie, zaburzenia mowy i wzroku. Objawy mogą występować rzutami co kilka miesięcy lub nie ustępować całkowicie.

Plamkowate zniszczenie mieliny osłaniającej nerwy w postaci osłonki rdzennej w weilu miejscach układu nerwowego - jak dotąd nie wyjaśniono powodów takiego uszkodzenia. Być może przyczyną są "powolne", latami oddziałujące wirusy bądź proces autoimmunologiczny (autoagresja).

Stwardnienie rozsiane zaczyna się najczęściej między dwudziestym a czterdziestym rokim życia. Kobiety zapadają na tę chorobę nieco częściej niż mężczyźni.

W wielu przypadkach choroba ta przebiega powoli i łagodnie: kolejne rzuty poprzedzane są wieloletnimi okresami karencji. Ponieważ w czasie ciąży dolegliwości nasilają się, kobietom chorym na stwardnienie rozsiane odradza się rodzenie dziecka.

Nie jest możliwe.

Przy podejrzeniu stwardnienia rozsianego należy udać się do neurologa. Lekarz podda badaniu płun mózgowo-rdzeniowy i na jego podstawie będzie mógł stwierdzić czy istotnie mamy do czynienia z tym schorzeniem. W nielicznych wypadkach porzebne jest ponadto wykonanie warstwowego zdjęcia rentgenowskiego.

Wskazana jest jak największa aktywność. Ćwiczenia rozluźniające mogą niekiedy złagodzić przykurcze dotkniętych chorobą mięśni. Pomoc i wymianę doświadczeń można znaleźć w istniejących grupach samopomocowych.

Stwardnienie rozsiane jest chorobą nieuleczalną. W terapii tego schorzenia podstawowe znaczenie ma gimnastyka lecznicza, gdyż ćwiczenia mogą pomóc chorym przy wykonywaniu samodzielnych czynności życiowych i ułatwić trudności z jakimi się borykają. Objawy można w niektórych wypadkach łagodzić poprzez stosowanie leków, niekiedy leki powodujące zwiotczenie mięśni przynoszą ulgę, w innych mogą być jednak przyczyną pogorszenia stanu chorego.