Laparoskopia (coelioskopia, organoskopia, peritoneoskopia) - badanie polega na wziernikowaniu jamy otrzewnej przy pomocy laparoskopu.

Badanie umożliwia makroskopową ocenę otrzewnej, wątroby, części pęcherzyka żółciowego, śledziony, narządów rodnych, przepony i innych narządów położonych wewnątrzotrzewnowo. Służy również do pobierania materiału biopsyjnego do badania mikroskopowego. Wykorzystane może być do zabiegów terapeutycznych ub zabiegów diagnostycznych. Badanie wykonuje się przy chorobach wrzodowych, wodobrzuszu niejasnego pochodzenia, choroby śledziony.

Zwykle laparoskopia jest jednym z ostatnich wykonywanych badań. Zależnie od choroby bywa poprzedzona różnymi innymi badaniami dodatkowymi. Przed laparoskopią (niezależnie od wskazania) pacjent powinien mieć oznaczoną grupę krwi, zbadany układ krzepnięcia krwi i wykonane badanie EKG. Dzień przed zabiegiem pacjent przyjmuje dietę lekkostrawną (głównie posiłki płynne). W przypadku owłosienia skóry brzucha, należy powłoki brzuszne ogolić. Przed badanie należy zgłosić badającemu: # Przebycie zawału serca w ciągu ostatnich 4 miesięcy lub nasilenie dolegliwości wieńcowych w ostatnim czasie. # Duszność spoczynkową lub po niewielkich wysiłkach. # Nadciśnienie tętnicze. # Ciążę. # Krwawienie miesięczne. # Przebyte operacje na jamie brzusznej. # Odwrotne ułożenie trzewi. # Stwierdzenie przepukliny rozworu przełykowego. # Skłonność do krwawień (skaza krwotoczna). # Gorączkę. # Silny kaszel. # Uczulenie na leki. # Jaskrę.

Podczas badania pacjent leży na plecach i jest przykryty jałowymi serwetami z nieosłoniętymi powłokami brzusznymi, które chwilę wcześniej zostały zdezynfekowane (np. benzyną i jodyną). Pierwszy etap badania - wytworzenie odmy otrzewnej - badający rozpoczyna od wprowadzenia igły odmowej (1/2 do 1/3 górnej linii łączącej pępek z kolcem biodrowym większym). Następnie badający wpompowuje do jamy otrzewnej gaz (powietrze lub dwutlenek węgla) w ilości od 3 do 5 litrów. Wytworzona odma otrzewnowa stwarza bezpieczne warunki do wprowadzenia troakaru. Czynność ta rozpoczyna następny etap zabiegu, czyli właściwą laparoskopię. Do tego celu, badający nacina skórę skalpelem na długość około 1 cm (około 2 cm od pępka). W tym miejscu wprowadza się trokar, następnie usuwa mandryn (metalową zatyczkę zapewniającą drożność troakara) i wsuwa się właściwy laparoskop. Po zakończeniu oglądania przestrzeni jamy otrzewnej badający wysuwa laparoskop, wypuszcza przez troakar wpompowany wcześniej gaz, wyjmuje troakar i zaszywa powłoki brzuszne.

Pacjent po badaniu pozostaje przez 24 godziny w łóżku.

Badanie jest połączone z ryzykiem powikłań (np. odmą podskórną, śródpiersiową, opłucnową, zatorem powietrznym, krwawieniem z miejsca wkłucia lub pobrania wycinków, żółciowym zapaleniem otrzewnej i oraz powikłaniami ze strony układu krążenia).